Η υπερανάλυση κι εγώ!
Θυμάμαι κάποτε με έναν φίλο μου στο Λύκειο παίζαμε ένα παιχνίδι και προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι θα λέγαμε για διάφορους γνωστούς μας αν δεν τους γνωρίζαμε και απλά τους πετυχαίναμε τυχαία στον δρόμο. Όταν έφτασε λοιπόν η ώρα να μιλήσει για εμένα, μου είπε ότι όποιος με βλέπει σκέφτεται, «Μα πόσα πράγματα να έχει στο μυαλό της αυτή η κοπέλα, πρέπει να την απασχολούν πολλά…» και πιο μέσα δεν μπορούσε να πέσει!
Δεν μου άρεσε βέβαια η ιδέα ότι αυτή ήταν η εικόνα που έδινα. Διότι το γεγονός ότι στο μυαλό μου υπήρχαν ταυτόχρονα 500 σκέψεις και δεν χαιρόμουν ποτέ τη στιγμή, αυτό δυστυχώς το είχα καταλάβει. Αλλά είχα την ψευδαίσθηση ότι αυτό δεν ήταν διακριτό και στους άλλους. Και, βασικά, πάντα είχα την επιθυμία να είμαι πιο ανέμελη. Και πάντα θεωρούσα cool τα άτομα που ήταν ανέμελα και χαρούμενα και έξω καρδιά!
Κάτι που δεν ήμουν ποτέ εγώ…
Η υπερανάλυση με εξυπηρέτησε για πολλά χρόνια στο να εξελίσσομαι, να προοδεύω και να προσπαθώ να προβλέπω και να αποφεύγω τα λάθη.
Γιατί στο μυαλό μου τα λάθη σήμαιναν αποτυχία!
Και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να είμαι αποτυχημένη.
Η υπερανάλυση όμως μου στέρησε και την ανεμελιά που πάντα ήθελα.
Την ευχαριστώ λοιπόν για όλα όσα μου έχει προσφέρει, αλλά πλέον στα 40 μου και αφού εργάζομαι 18 χρόνια, έχω κάνει δική μου οικογένεια και έχω 2 μικρά παιδιά, επιλέγω τώρα να δουλεύω για μια πιο ανέμελη εκδοχή μου. Μια εκδοχή μου που απολαμβάνει την καθημερινότητά της, που χαίρεται μια βόλτα στη φύση, που απολαμβάνει το φαγητό, την ξεκούραση, την εργασία, που χαίρεται τις παύσεις, που προσπαθεί να αποδεχτεί τα πράγματα όπως είναι όχι από παραίτηση, αλλά επειδή συνειδητοποιεί ότι είναι το μόνο που μπορεί να κάνει προκειμένου να προχωρά και να αλλάζει τα πράγματα.
Αποδέχομαι τα δεδομένα μου, σταματάω να έχω προσδοκίες που με ματαιώνουν, δέχομαι τον εαυτό μου με όλα του τα χαρακτηριστικά, ακόμα και με αυτά που θέλω να βελτιώσω και προσπαθώ να με προγραμματίζω εγώ πλέον ώστε να σκέφτομαι και να βιώνω την πραγματικότητά μου με έναν πιο φιλικό σε εμένα τρόπο.
Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα μας. Το παρελθόν και το μέλλον μας υπάρχουν μόνο στον νου μας. Άλλες μέρες τα καταφέρνω καλύτερα, άλλες πάλι η συνήθεια και οι προγραμματισμοί μου κυριαρχούν, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον νιώθω ότι έχω έναν έλεγχο πάνω σε αυτό σε σχέση με παλαιότερα που ούτε καν περνούσε από το μυαλό μου ότι υπήρχε κάποια άλλη επιλογή, κάποιος άλλος τρόπος.