Η αναρρίχηση
Σήμερα δοκίμασα για πρώτη φορά να ανέβω σε τοίχο αναρρίχησης.
Αφού λοιπόν φόρεσα κι εγώ και τα παιδιά τον εξοπλισμό, ανέβηκε πρώτος ο Πέτρος.
Θαύμασα την τόλμη του και το πάθος του!
Άρχισε να σκαρφαλώνει γρήγορα!
Ήθελε να φτάσει γρήγορα στην κορυφή και τίποτα δεν φαινόταν να μπορούσε να του σταθεί εμπόδιο.
Όταν έφτασε στο ¼ της διαδρομής, ο εκπαιδευτής του είπε να δοκιμάσει να κατέβει, του εξήγησε τον τρόπο, ακολούθησε τις οδηγίες και κατέβηκε.
Αφού το δοκίμασε λοιπόν, ανέβηκε με ευκολία ως την κορυφή και με ευκολία άφησε τις λαβές, έπιασε απλά το σχοινί και κατέβηκε.
Αφού ανέβηκαν μερικές φορές τα παιδιά, πήγα κι εγώ σε έναν τοίχο κι άρχισα να ανεβαίνω.
Άρχισα να παρατηρώ τις λαβές.
Άλλες πιο μικρές, άλλες πιο μεγάλες.
Άλλες με πιο βαθιές εγκοπές (όπου μπορούσες να πιαστείς με μεγαλύτερη σιγουριά), άλλες πιο μικρές και λείες.
Οι πρώτες μου προσέφεραν σιγουριά και ασφάλεια, στις άλλες καταλάβαινα ότι δεν μπορούσα να μείνω για πολύ.
Έπρεπε γρήγορα να βρω την επόμενη, πιο κοντινή, ασφαλή και σταθερή λαβή. Έπρεπε να εξασκήσω τη δύναμή μου, την ευλυγισία μου, την ευελιξία μου και την παρατηρητικότητά μου ταυτόχρονα.
Και να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη.
Όταν κάποια στιγμή λοιπόν έφτασα στην κορυφή, κοίταξα κάτω και με έπιασε πανικός!
Γιατί τότε μόνο διαπίστωσα ότι είχα στο νου μου πώς θα ανέβω, χωρίς να έχω δοκιμάσει πρώτα να δω πώς θα ήταν η αίσθηση του να αφήσω τον εαυτό μου να πέσει, όταν βρισκόμουν πιο χαμηλά.
Άρχισα να ιδρώνω και να διαπιστώνω ότι είμαι εγκλωβισμένη.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Είχα φτάσει στην κορυφή, αλλά δεν μπορούσα να κατέβω.
Μου έλεγαν από κάτω, απλά άσε τα χέρια και κάνε τα πόδια όπως τα έκανε ο Πετρής. Και δεν μπορούσα!
Τα χέρια μου πονούσαν, αλλά δεν ένιωθα ασφαλής να αφήσω τις λαβές.
Και κάποια στιγμή που τα χέρια μου είχαν κουραστεί πολύ, είπα θα το κάνω!
Τόσοι το κάνουν και δεν έπαθαν τίποτα. Γιατί να πάθω εγώ;
Πήρα βαθιά ανάσα και απλά μου έδωσα εντολή να μην σκέφτομαι.
Η σημερινή μου εμπειρία μού προκάλεσε τις εξής σκέψεις:
Όσο σημαντικό είναι να έχεις δεξιότητες και ικανότητες που θα σε ανεβάζουν στην κορυφή, άλλο τόσο σημαντικό είναι και το να ξέρεις να πέφτεις.
Σκέφτηκα ότι όπως ένιωσα εγκλωβισμένη στην τελευταία λαβή, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις προσκολλήσεις μας. Τις συντηρούμε παρόλο που πονάμε και φοβόμαστε να τις αφήσουμε, αλλά όταν τελικά το κάνουμε νιώθουμε απελευθερωμένοι!
Στην πορεία μας θα βρίσκουμε κάποιες “λαβές” πιο σίγουρες και ασφαλείς, ενώ κάποιες άλλες μπορεί να μας δημιουργούν ανασφάλεια και να μας κάνουν να αναζητάμε γρήγορα πιο ασφαλή και σίγουρα μονοπάτια. Παρ’όλ’ αυτά είναι κι αυτές με τη σειρά τους χρήσιμες και απαραίτητες για τα επόμενα βήματά μας.
Το μυαλό μας είναι αυτό που μας εμποδίζει να αφήσουμε τις προσκολλήσεις μας.
Γεννιόμαστε χωρίς σκέψεις, φοβίες και περιοριστικές πεποιθήσεις. Αυτές διαμορφώνονται σιγά σιγά, μας κλέβουν την ανεμελιά και μας δημιουργούν εμπόδια στη χαρά μας! Και ευτυχώς για εμάς, είναι στο χέρι μας να το συνειδητοποιήσουμε και να τις αναπροσαρμόσουμε προς όφελός μας!