Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου…
Πώς καταλαβαίνουμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας, ότι τον φροντίζουμε, τον προσέχουμε, του φερόμαστε με σεβασμό όπως του αξίζει;
Ή μήπως το καταλαβαίνουμε καλύτερα (ότι δεν τον αγαπάμε) όταν του στερούμε όλα τα προηγούμενα; Είναι ίσως πιο εύκολο να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας, να ρίχνουμε το φταίξιμο σε εμάς σε πολλές περιπτώσεις (ακόμη και όταν το λάθος δεν είναι δικό μας) και να απαιτούμε συνεχώς από τον εαυτό μας να διορθώσει λάθη, αδυναμίες, συμπεριφορές.
Και όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να του φερθούμε πιο καλά, πιο όμορφα …νιώθουμε περίεργα; Πιθανόν ναι, καθώς έχουμε μεγαλώσει και μάθει να κοιτάμε κυρίως αυτά που κάνουμε λάθος, προσπερνώντας βιαστικά όσα με προσπάθεια καταφέραμε.
Μήπως είναι η στιγμή να αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας;
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά:
Μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.
Κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.
Έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.
Έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με το δικό μου τρόπο και τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.
Απελευθερώθηκα απ’ ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και απ’ ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα «υγιή εγωισμό». Αλλά, σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι αυτο-αγάπη.
Έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.
Αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή, όπου όλα συμβαίνουν. Έτσι, σήμερα ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.
Τότε συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση σήμερα την ονομάζω σοφία της καρδιάς.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους, γιατί καμιά φορά ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται ΝΕΟΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ.
Σήμερα ξέρω ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!
Charlie Chaplin
