Φαντάσου ότι οι γονείς σου, σου έφτιαξαν ένα σπίτι.
Στο κληροδότησαν.
Αυτό είναι.
Τόσα είχαν, τόσα μπορούσαν, τόσα κατάφεραν.
Αν το παρατήσεις, θα αρχίσει να φθίρεται. Θα πέφτουν οι σοφάδες, θα γεμίσει μούχλα, θα χαλάνε τα παραθυρόφυλλα, θα μπάζει η πόρτα, θα γκρεμιστεί η στέγη, θα χορταριάσει ο κήπος, θα στάζουν τα υδραυλικά, θα πέσει ο φράχτης. Θα έρθει ο γείτονας και θα παραβιάσει τα σύνορα του οικοπέδου. Και αν δεν αντιδράς, σιγά σιγά θα σου πάρει όλο το οικόπεδο.
Μπορείς όμως να το φροντίσεις και να το βελτιώσεις. Μπορείς να βάψεις τους τοίχους ένα χρώμα που σου φτιάχνει τη διάθεση, να διαλέξεις τα έπιπλα που σου αρέσουν, να βάλεις κουρτίνες που σε αναζωογονούν, να φτιάξεις όμορφες γωνιές που σε χαλαρώνουν, να φυτέψεις έναν ωραίο κήπο και να τον γεμίσεις με χρώματα και μυρωδιές, να ενισχύσεις τα στηλώματα αν χρειάζεται. Ακόμα και να φτιάξεις και προέκταση αν αυτό δεν σου φτάνει. Να το βελτιώσεις και να το φέρεις στα μέτρα σου. Να το μεταμορφώσεις σε σπιτικό!
Φαντάσου ότι αυτό το σπίτι τώρα είναι το σώμα σου, το σώμα με τα γονίδια που κληρονόμησες από τους γονείς σου.
Το τι θα κάνεις με αυτό το σπίτι από ένα σημείο και μετά είναι δική σου επιλογή. Αν θα το φροντίσεις ή αν θα το αφήσεις να ρημάξει επειδή δεν σου αρέσει.
Μπορείς να επιλέξεις να σκέφτεσαι πόσο πολύ θα ήθελες να είναι αλλιώς και να τους κατηγορείς για την φαρδιά σου λεκάνη και τα κοντά σου πόδια (σα να λες “τι να το κάνω αυτό το σπίτι; Εγώ θέλω ένα άλλο!”) ή μπορείς να κάνεις ό,τι μπορείς για να το βελτιώσεις και να το κάνεις ένα σπιτικό που απολαμβάνεις να ζεις μέσα σε αυτό!
